jueves, 11 de septiembre de 2014

194 // Alicia

Han pasado tantos años. Tantos veranos, tantas lunas llenas desde que me besaste por primera vez. Nos vamos haciendo cada vez mayores. No me lo puedo creer. Meritxell no envejece, ella es siempre igual. La mujer orgullosa, el reflejo de lo que querría ser yo, y no puedo. Me cuesta fingir. Tantos disfraces que nos inventamos cada mañana para parecer ser lo que no somos.

Las palabras duelen, pueden herir más que cualquier otra cosa. Me asombra lo indiferente que me muestro frente a tu presente, estos rebaños de letras ordenadas como sea, sin pensar, sin ninguna lógica, sin una razón aparente. Dejo que se me escapen algunas lagrimillas, porque me es muy difícil familiarizarme con lo que va a venir. Y sí que va a venir, porque el maldito tiempo se va volando, por lo mucho que yo desee atraparlo, esfumarlo... allí está, se va corriendo. Pronto estaremos en otro sitio, otro lugar de la tierra, llenos de más de dos años de recuerdos, delirios y sueños de hadas...

Hoy la vi en la pantalla. Su castillo, su cuerpo embarazado. Casi he podido sentir su espanto y su soledad. Esta es la palabra más adecuada. Él me lanza todas estas palabras que cortan la piel, se clavan muy dentro del alma como espinillas y empiezan a pudrirse allí, alimentándose con todo el amor que contiene mi ser. El amor que es mío y solo mío, y que desde hace mucho tiempo ya no quiero compartir. Y yo solo bajo la mirada, y un mililitro de agua salada marca la piel de mi mejilla, y pasa desapercibido. Soy la Alicia en su país de las maravillas, constantemente negando la existencia de la realidad. Nadie tiene la llave de mi jardín mágico. Tanta tranquilidad, madre mía, nunca había estado tan tranquila. No creo en ninguna capital, no creo en su sinceridad, no creo en nada. Soy yo. Saboreando con detención cada minuto que me queda de esta miel, esta dulzura que me rodea.

Será que me he rendido. Juré no rendirme jamás pero creo que aquél entonces no tenía ni idea. Han pasado tantos años, tantísimos años que yo vivo con mis sueños de niña, pensando que el mundo es bueno, que tan solo existe mi París un junio del 2009, que alguien sigue soñando con mi piel como si fuera la tela más hermosa del universo. Ignorando que la realidad ha cambiado, que algunas personas han desaparecido, que ahora ni se acuerdan de que existo. La rueda que nunca frena. Viene y va, y se va. La capitulación, es la cosa más placentera posible, una serenidad incondicional. He llegado a un punto en el que ya nada puede doler, que me hice ciega y sorda y no detecto la señal. Estoy. 

Quise escribir una carta. Quise encontrar cualquier manera de hacer lo imposible. Reordenar tus neuronas, hacerte entender. Mi vicio más grande es que no se dejarlo así, hecho mierda, como sea. Es que me quedo atónita frente a este amor que me das, un amor tan sincero y esta manera de ser tuya. Hoy me pasaré la noche dejando que me devore esta melancolía helada y mañana volveré a ser feliz.

"Cuando otra persona intenta hacerte sufrir, es porque sufre profundamente dentro de sí, y su sufrimiento se ha rebosado.
Esta persona no necesita un castigo, necesita ayuda; ese es el mensaje que está enviando."

Thich Nhat Hanh


sábado, 19 de julio de 2014

193 // respira

Aquella mañana me despertó el rugido suave de los truenos y el repiqueteo de la lluvia. Me levanté muy temprano. Me lavé la cara, me peiné, me maquillé, me vestí... La calle olía a una humedad agradable. Hacía tanto calor.

Hoy voy persiguiendo las gitanas en las calles de mi ciudad. Cambiamos tanto, yo, él, ella. Nada es como antes. Nos hayamos otra vez aquí, todos juntos, como si fueramos otras personas y todo sigue siendo tan perfecto.

¡Qué hermoso es volver a casa! Así me sentí cuando al bajar del autobús pisé la tierra barcelonesa, como si aquél año fuera nada, como si tan solo hubiese salido a comprar pan por la mañana.

Somos otros. Maduramos. Somos responsables. Ya no nos interesan las fiestas. Ya no somos tan impulsivos. No dejo de preguntarme adónde me lleva este camino. Estoy casi segura que ya llegó el final, que más no podremos así con toda esta mala leche que se ha quedado entre él y yo. Quizás debería aceptar que lo hecho esta hecho, que ya no podemos volver atrás, aquél mundo no volverá jamás. Tenemos que avanzar.
Doy pasos lentos hacia adelante. No sin miedo, no sin incertidumbre.

Me cura el sol de Andalucía, el son de sus guitarras, el tono de su voz. Lo único que siento es felicidad.

Quisiera no tener que fingir la vida nunca más. Que corra, que fluya, que no se detenga y ála, MI LIBERTAD!

jueves, 19 de junio de 2014

192 // un bitxo

Tak, to my sami rządzimy naszą psychiką, nie odwrotnie. Nadal tak uważam. Chociaż czasem jakiś stworek znajdzie się nie tam gdzie powinien i jest o wiele trudniej.

Oj, uciekniesz.
A ja nadal się śmieję. "Och, pieprz się! Chory umyśle!". Właśnie przeprowadzam sama na sobie eksperyment. Zobaczymy czy da się myśleć to co się chce i tak jak się chce, niezależnie od czegokolwiek innego. Dni uciekają. Kolejne sukcesy i porażki. Bardzo dużo pracy. Przysięgam, że nigdy wcześniej tyle się nie uczyłam. Idę dalej i spokój... A reszta będzie kiedyś, później, we wrześniu, na Majorce, w jakiejś odległej przyszłości. Przenoszę moją głowę w czasie i przestrzeni. Nad morze, do Ciebie.
I nie może być źle, bo nie może. Nie dam się już tak pokonać, przecież JEST DOBRZE, do cholery.

Plantem les tovalloles, convido a un gelat,
juguem a pala grega, esquivant passejants.
A l’horitzó es divisen les veles
d’uns nens que fan optimist a la cala del costat.
Dormo una estona, que bufa de mar, al mar…

lunes, 9 de junio de 2014

191 // en cuerpo y alma

No sabría decirte donde estoy ahora, no lo sé. El mundo es una masa correosa, multicolor. Me siento aún más absurda de lo habitual. Me despierto por la mañana, me levanto, me lavo la cara, vamos... Salgo y siento que no puedo más sin ti, que mi realidad es tan tremendamente vacía si no estás. Y se van volando las riñas, todos los reproches. Todo lo malo deja de existir, porque lo que hay entre nosotros es bueno.
´¿Escribirías si no fuera por tu dolor?´ - me preguntas. Intentaría escribir. Escribiría palabras secas, quizás algo más.
Nunca en mi vida había echado de menos a nadie tanto como te echo de menos a tí estos días. Es un sentimiento indescriptible, un hormigueo dentro de mis huesos, una piedra grande en mi estómago. Me paso horas y horas contando los días que quedan para vernos: veinticinco. V-e-i-n-t-i-c-i-n-c-o. Y todos los días que hubieron de transcurrir desde que me diste el último beso en el aeropuerto de Ciampino: ciento trece. Ciento trece mañanas sin tu piel junto a mi piel, sin tus besos, sin tus ojos oscuros mirándome dormir.

Aquí ya no soy yo, amor. Aquí nunca fui yo.
Resulta que no soy tan mala actriz como me parecía-.

viernes, 6 de junio de 2014

190 // calle sufrida, calle tristeza de tanto amar

Silencio.
Y quédate tú solo, tímido susurro, ritmo perdido de mi taconeo, el griterío de la calle Nueva. Quédate allí dónde quieras, en el otro lado del continente. Yo me quiero separar, y en la tranquilidad quiero sentarme a tu orilla y rezar. El dulce cuchicheo de nuestras palabras afiladas, las absorbe la arena. El cansancio abrumador de aquellos días y de estos sentimientos que aplastan mi piel. Tantas somos las princesas de la oscuridad, y nadie sabe... La suerte escamosa de nuestras cenas peinadas por el viento. Los tesoros que hoy solo son míos los esconde el hambre de aquellos días secos y solitarios bajo el sol de Andalucía.
Todas estas explicaciones manchadas de amargura y acusaciones agudas e insistentes trazadas con tu voz. Solo siento como se clava en mi alma el tañido de este tambor, la guitarra acunándome con su melodía dulce, el fruto de mi tierra.
Tantas palabras que se disiparon en el espacio-tiempo de mi amor, se disolvieron en el agror de tu indiferencia, se esfumaron en la sombra de los porqués.

Me llaman calle, hoy tan cansada hoy tan vacía
me llaman calle de malegría
calle cansada, calle dolida de tanto amar

miércoles, 4 de junio de 2014

189 // arrímate

Y me revientan los oídos de tanto escuchar... Y me revientan los ojos de no ver.
Y marchita mi corazón de tanta soledad, de tantos poemas, tanta literatura a mi alrededor, tantos viajes en el tiempo. Pulsa "retroceder" y volvamos a aquél país de las maravillas, hagámoslo tal como lo hemos hecho siempre.

Vertigine.
Sol, sangre, vestidos de topos.

Este idoma es como una melodía, como una pieza del arte que me hace sonreír. Me permito el lujo de pensar ¨¿De qué coño va esta vida?¨. Chomsky decía que podemos decirlo todo usando un sistema de signos limitado, hasta las cosas más absurdas.
Me encanta mi absurdalismo, le inventaría una definición y escribiría mi tesis sobre él.

Iniciaré el movimiento de sinnacionalismo. Y se unirán todos los que son DEL MUNDO, del planeta Tierra. Sin tener que justificar nada.

Algún día te arrepentirás mucho, porque ya no habrá nada que salvar. Te darás cuenta de que lo dejaste, lo soltaste y ya no conseguirás volver a atraparlo.

Me asustan tanto las señales, no entiendo. Eso como lo salvaba, solo yo lo salvaba, yo corría gritando ayuda.

Y nada, esconderé lo que pienso dentro de esta caja de Pandora. Con toda la amargura que llevo dentro bajo una capa gruesa del optimismo y una energía inagotable. Me llaman calle, amor.
Veo como este frasco se me sale de las manos y se rompe en mil pedazos. Y queda aire.


Arrímate. 

sábado, 31 de mayo de 2014

188 // momentos importantes

"Lo malo - o lo bueno - que tienen los momentos importantes de tu vida es que casi nunca te enteras de que lo son" 
Arturo Pérez Reverte

Właśnie teraz, kiedy siedzę tutaj, zamknięta w czterech ścianach nie mogąc wyjść, kiedy jestem sama ze wszystkim, zaczynam czuć tak mocno jak czułam przed laty. Zaczynam bać się tych uczuć, dochodzę do tylu zaskakujących wniosków, próbując ulepić życie, które chyba nie istnieje. Powinnam teraz po prostu to zakończyć. Napisać jednego maila i zniknąć. Pewne rzeczy bolą.


Kobieta czasem zadaje pytania i nie chce poznać prawidłowej odpowiedzi. Ja już w pewnym sensie się poddałam. Walczę o poprawność ale moje usposobienie, mój charakter buntuje się przed tym. Pracuję nad sobą, zmieniam się - na siłę. Zmieniam się na siłę. I czuję jak wypruwam sobie flaki na darmo.

A wszystko zmienił jeden krótki film, który zobaczyłam. Fragment pewnego wywiadu z francuskiej telewizji. Udaję, finjo que me da igual, que no me importa. Bo widzę to co chciałabym zobaczyć w NIM. Widzę to co przed laty straciłam i to ciągle jest gdzieś wewnątrz mnie.

To dlatego dziś mnie poniosło, cała lawina słów, szybkich, spontanicznych. Bo przecież kocham, bo to JEST MIŁOŚĆ, autentyczna, szczera, spontaniczna... cała ta historia, wyśpiewałam ją jakbym chciała samą siebie przekonać, że mam rację. Dlaczego czuję, że nie jest tak jak czasem myślę, że jest?

Wszystko zaczęło się od bohatera tego francuskiego wywiadu. Nie potrafię znów spojrzeć mu w oczy. Minęło tyle lat, cała wieczność. A ja czuję jakbyśmy widzieli się wczoraj, jakbym to wczoraj go kochała, jakbym wczoraj wychodziła za niego przed Bogiem. 

Boli. Bolą wszystkie błędy, które popełniłam i wciąż popełniam. Boli to, że wyjechałam i boli nieświadomość przyszłości. Boli, że między mną a NIM nie ma telepatii. Gdzie leży granica prawdy?

Będę dalej optymistką. Będę dalej walczyła o to, by być dobrą muzułmanką. Dobrym człowiekiem, Insh'Allah.
No podría rendirme, no me rendiría jamás.
Chciałabym wiedzieć jakie decyzje podjąć, jak posklejać to życie, które rozpadło mi się na kawałki. 

sábado, 17 de mayo de 2014

187 // l'amore

Ho tanta voglia di parlare. Di urlare il tuo nome al vento... forte, tan forte che tutti possano sentirmi. La voce di una ragazzina innamorata, una donna perduta. Mi piacciono tanto i sonni perchè riflessano il mondo in cui io voglio vivere.
Mai avrei pensato ad essere così. Mai mi avrei immaginato che questa storia fosse così.

Tutto sembra stare bene, semplicemente bene. E per me il silenzio è veneno che uccide l'emozioni quando sei a tremila chilometri di me.

Non sei parte della mia vita, mi siedo e comincio a pensare al mondo, a tutte le cose che faccio e non ci stai. Ed io vorrei che ci fossi... Com'è possibile che la gente prenda queste decisioni? Com'è possibile che io non sia capace d'intuire quello ch'è ovvio?

T'estimo.
Em fas falta i no ho saps o potser no ho vols saber. No tens temps per saber-ho.
No puc canviar les teves decisions, no puc seguir fingint que formo part d'elles.

viernes, 16 de mayo de 2014

186 // el olor a miedo

El miedo tiene un olor muy particular. Hay quienes se atreven a luchar con él, yo lo hago. Porque yo lucho contra todo, así como me enseñaron cuando era niña.
- Lucha - me decían - el mundo es tal como tú quieres que sea y tu vida es tuya, no es de nadie más.
Yo tenía diez o doce años y no entendía nada.
Luego me decían que España era mala. Y casi me lo he creído.
Tenía mucho miedo a veces cuando sentía disparos muy cerca de mí, cuando veía miles de personas combatiendo, unas contra otras en nombre de una ideología que yo he asimilado sin entenderla.
Me he equivocado tantas veces.
Hay veces que siento que toda mi vida es una gran equivocación porque hay más cosas que hice mal que las que hice bien.
Sigo sonríendo porque a lo largo de mi vida he conocido a tantas personas deprimidas, con una vida aburrida, transparente. Amargados, cansados, heridos, desconfíados. Somos millones y cada uno de nosotros tiene un destino.
Sigo siendo una optimista, porque la vida es así. Hiere.
Me encanta poder abrazar a los que sufren, sentir que les transmito mi tranquilidad, la paz interior que llevo dentro después de largos años de combatir.
Gracias a Dios, EL más GRANDE, por tantas oportunidades y tantos momentos por los que valió la pena vivir todo el resto.

***

El guardia me inmovilizó las muñecas y me arrastró por la escalera. Bajamos hacia el sótano estremecedor de la prisión de Montjuïc. Olía a miedo, a una humedad sucia que llenaba los pulmones impidiéndoles respirar. Tosí.
 - Te tendrás que acostumbrar, que vas a inhalar este aire durante largas semanas - me dijo el policía en tono de desaire y se río.
Hice otro intento de aspirar un poco de aire, en vano. Me atraganté con el tufo que desprendían aquellas paredes desaseadas. Intenté reconocer cada uno de los olores que me rodeaban y decidí que era algo entre orina, sudor seco, sangre vieja y el espanto sofocante de todos los prisioneros amontonados en las celdas, muy pequeñas para que quepan todos.
El musgo que cubría el suelo del pasillo esparcía un hedor que penetraba la nariz, se instalaba muy dentro del aparato respiratorio y se quedaba allí, contagiando todo mi cuerpo. Advertí que había algunas ventanas, pero no traían ningún alivio, estaban todas cerradas y enrejadas, lo cual impedía que entrara siquiera un soplo de aire fresco desde el exterior. Mi corazón se aceleró, empecé a ahogarme con el pánico y ese aire espeso, viejo y fétido, inútil para respirar. Los presos me lanzaban miradas mordaces y odiosas que aumentaban el terror que invadió mi cuerpo.
El guardia risoteó con satisfacción y me empujó hacia una de las celdas. Con asombro me di cuenta de que no había nadie más, estaba sola. Estas condiciones excepcionalmente buenas me olían a trampa.
Me senté en el rincón, en el suelo, drogada con este aire nauseabundo, esperando todo lo peor.
Sin embargo, ni siquiera en sueños me habría imaginado lo que pasó después.


viernes, 9 de mayo de 2014

185 // el piso del carrer Consell de Cent

Abrí la puerta de un empujón suave y me adentré lentamente. El piso estaba oscuro. En la sala de estar, al final del pasillo podía intuir una luz tenue que procedía de la calle. Un rayo tímido que iluminaba el mobiliario a través de las cortinas. Todo tenía el mismo aspecto que hace cinco años cuando apenas empezamos a vivir allí, como si la guerra no hubiese estallado nunca. A las viviendas no les interesaba la política.

En la entrada había un largo pasillo cuyas paredes estaban cubiertas de papel pintado de un verde tirando a gris, un poco descolorido. En el suelo de todo el piso había baldosas de un color grisáceo y un estampado chillón que se veía fatal. Pero a nosotros nos gustaban aquellos pisos viejos con tejados altos que eran tan acogedores, pintorescos, un poco surrealistas. Me adentré en el salón y le eché un rápido vistazo a todo lo que me circundaba. La habitación era muy grande y luminosa, enfrente del pasillo había una ventana que daba a la calle. En el centro de la habitación emplazamos un sofá tapizado con una tela oscura, gruesa y un poco áspera. Lo cubríamos siempre con una manta fina y medio transparente. A sendos lados del sofá había un sillón a juego y frente a todo una pequeña mesa rectangular de madera que usábamos para servir café o tartas cuando venían los invitados. Comíamos en la otra mesa, que se hallaba a la izquierda del pasillo. Al otro lado instalamos unas vitrinas y estanterías de madera en las que coloqué la colección de cerámica italiana que me había regalado mi madre el día de la boda. Junto a este tesoro guardábamos otros más, los recuerdos de nuestra vida en común.
Mi mente sobrevolaba todos aquellos años en los que acumulábamos el mobiliario del salón, con cariño traíamos cada pieza a nuestra casa para alojarla en un lugar cuidadosamente elegido. Estos pensamientos hicieron que me armé en valor y me afirmé aun más en la convicción de que no me iría de aquí, ahora no podía hacerlo.

sábado, 3 de mayo de 2014

184 // prigioniera

Tú mismo me dijiste, que ser prisionero de si mismo no significa ser un egoista, significa sentirse solo.

No me he olvidado de esta frase porque es cierta.
Lo que pasa es yo funciono al revés. Cuando me siento sola me convierto en la prisionera de mis propias debilidades. Creo que todo es muy diferente de como debería ser.

Desaparezco. Nunca antes lo había hecho. Soy una perfecta negación de lo que me enseñaban mis padres cuando era pequeña.
Después de tantos años que pasé luchando, me cansé, no quiero luchar más.

Me escondo en mis mundos alternativos, en la vida de Meritxell.
Rechazo esta realidad.

Me siento irreal. Como una figura de bronce. Inhumana.

viernes, 2 de mayo de 2014

183 // vai fuori, brujo!

Ma che si è rotto, che cazzo si è rotto? Dimmi, spiegami...

Puedo caminar, veo como todo gira a mi alrededor. Vuela, vuela alto. La tranquilidad.
Los segundos se alargan, como si fueran días.

Me doy vueltas, y vueltas. Como en aquella playa solitaria de Nerja, una noche de septiembre. Solo nosotras, felices, nosotras las hippies y la nada, bailando entre las hamacas, gritando:
- Vai! Adesso vai fuori, vai lontano, noi non ti vogliamo più!
Sonríes.
Allí entre Andalucía y Mallorca, entre el pasado y el futuro de este mismo mar, siempre nuestro. Te paseas entre mis putos días, entre aquellas calles que desconoces, entre la mierda, entre la nada.

- E vai. Vai fuori, dove vuoi, sempre tu e la tua vita, solo tu e la tua vita. E nessuno di più, non c'è nessuno che possa entrare.
Yo solo pienso en ellas. Imagínate lo difícil que es no saber. Te sientas en un sillón, tiritando. Te ríes. Y duele. Cierro los ojos, tan feliz. Nunca había sentido algo así, llorar sonríendo, y todo es tan bello, y todo flota a mi alrededor, y esta cicatriz florece, como si fueras de miel.
Y ella, está allí, en medio de tus palabras y mi intuición. Sirena. Y avanza, más bruja, más allá, hacia nuestro mundo mejor.

Quiero correr hacia tí. Estás allí, nunca te has ido. Como aquella noche de septiembre en el sofá, bebiendo vino, solos tú y yo, tan vagos, tan aburridos, intercambiando ´tequieros´ entre aquellos libros viejos y el olor a polvo.

Qué se ha roto?
Me levanto de un salto, espantada:
- Que et vagis, bruixot! Que fas enmig dels meus malsons? Io non ti ho lasciato entrare.
E vai. Vola!

Saltar. Aquellas olas frescas, me ahogo y respiro, salgo del mar. Sirenas sin alas ya... ya está.
La felicidad. Salgo al balcón y me estiro, aspirando el color de este aire, sin más.

No es que el escritor elija en qué lengua escribe, es la lengua la que elige al escritor.
A veces no digo nada pero siento, lo siento tan profundo, atraviesas mi corazón, y me callo, conmovida.

lunes, 21 de abril de 2014

182 // la délicatesse

Śmieję się.
To kosmicznie zabawne. Życie.
Zawsze uważałam, że życie nie jest poważne, ale im starsza jestem tym bardziej czuję, widzę, że to po prostu zabawa, niekończący się eksperyment, któremu nadajemy jakąś dziwaczną rangę napuszenia, powagi. Pychy?

Podjęłam wyzwanie. W gruncie rzeczy to niesamowite widzieć jak zagubieni są ludzie, kiedy wyjdziemy poza ogólnie przyjęte ramy zasad, schematów, reguł, przepisów. Bierzesz się nie wiadomo skąd i brniesz do przodu z wiecznym uśmiechem na twarzy, nie przejmując się tym, czym przejmują się innym, jakbyś była odrealniona. Nikt nie wie kim jesteś, skąd jesteś, wszyscy próbują przypiąć ci jakieś łatki, gdzieś cię przyporządkować, zaszufladkować a ty przepływasz przez palce jak woda. Jesteś jak burza. Ludzie nie rozumieją tego jak można czerpać spełnienie z samej drogi prowadzącej do sukcesu. Jak można nie mieć miasta rodzinnego, narodowości, języka ojczystego, wieku... Tak szybko się gubią. Nie umieją upadać, są perfekcjonistami. I ta nieumiejętność upadania doprowadza ich do upadku.
Bawi mnie ta marka, którą sobie wypracowałam, która wprawia innych w osłupienie. Nauczyłam się już szukać dróg alternatywnych, a kluczem do zamkniętych drzwi jest spokój, opanowanie, szczerość i charyzma. Proste, to naprawdę proste. Tak niewielu ludzi rozumie, że największym ograniczeniem dla siebie są oni sami. Nadmiernie komplikują sobie życie zamiast dążyć do prostoty, która jest odpowiedzią na wszystkie pytania. To my jesteśmy panami naszego umysłu. Jesteśmy w stanie pozbyć się wszystkich ograniczeń, jeśli tylko chcemy.

Z czasem poczułam, że nie ma rzeczy niemożliwych. Świat jest w naszych rękach a nie odwrotnie.

Za nic mam te trzy i pół tysiąca kilometrów, które są między nami. Bo cię kocham.
Nic nie jest w stanie zniszczyć tego, co czujemy. Żadna odległość, żaden czas.



sábado, 12 de abril de 2014

181 // abismo

No hablo, no grito, no me quejo. Nunca. No lo puedo hacer. Es algo tan impropio de mí. No estoy irritada, sino triste. Que nadie quiere saber que es lo que hay dentro de mí, que a nadie le interesa. Llevo este cargo emocional conmigo, esté donde esté, haga lo que haga, luchando con este teatro de máscaras, de poses, de artificio.

Que no puedo hablar.
Tengo que estar callada, así está bien, así es más cómodo para todos. Tranquila, callada, inmovil en mi jaula de oro. Haciendo lo que he de hacer.

No sabes lo difícil que es permanecer callada mientras el deseo te devora por dentro, la sombra de tu libertad que perdiste. No sabes como es vivir atrapada en un cuerpo que no tiene huesos, no tiene alma ni vida. En un sitio vacío, frío, ajeno. Luchando con los restos de fuerza que tienes.

Nunca lo entenderías y no te interesa. Me tengo que liberar de todo eso. Y lo haré. Nunca seré una ficha de ajedrez. Conviérteme en una mendiga, si quieres pero no dejes que me ahogue más, sálvame de estas aguas saladas y seré tuya.

Mi sitio está allí dónde está mi gente, en mi playa, mirando al mar. No sabes como se siente uno cuando le quitan la identidad. No tienes ni idea y no te interesan las explicaciones. Yo solo veo mis gaviotas sobrevolando el cielo estrellado de mi ciudad. Veo las olas que bañan la orilla tranquilas, serenas, felices. Y allí, a lo lejos, veo África.

No dejo de preguntarme "¿Por qué?". Vuelvo a repetirme la misma pregunta millones de veces, tranquila, rabiosa, llorando a lágrima viva, sonríendo tímidamente... Siempre la misma pregunta: Por qué? Por qué he vuelto a matarme? Por qué no me he muerto allí?

Doy vueltas y vueltas, me lleno todo el pelo de arena, la agarro en mis manos, hace frío. El aire húmedo entra por mi nariz, llena mis pulmones del frescor mediterráneo. Y me río, me río sin parar, como si el tiempo no existiera, todo me da igual y estoy feliz.

A tí no te interesa, no entiendes y no entenderías. Quiero escapar lejos de toda esta vida de papel, de todos que me hirieron tanto y que no entienden. Porque no les interesa.

sábado, 29 de marzo de 2014

180 // prologo 1, ¨Extranjera¨

Me encanta este sitio. Es un lugar casi mágico en este planeta escoria. La alabanza al intelecto.

Le he contado como cada día venía aquí para apartarme de todo. Protegerme del mundo exterior. Aquí el tiempo no existe, los siglos, las épocas, todo es lo mismo... 
Vengo aquí para llorar con el alma. Me pierdo entre todas estas hojas llenas de sentimientos. De voces de todas aquellas personas que nunca he conocido. Mi corazón se abre y puedo escuchar como hablan. 
Y respiro. Me olvido de mí.
En estos momentos Meritxell está aquí, más cerca que nunca.
Me duele, el dulce calor de aquellos recuerdos suyos que siento en mi propia carne.

Uwielbiam to miejsce, prawie magiczne, na tej zepsutej planecie. Pochwała intelektu. 
Opowiedziałam jej jak każdego dnia przychodziłam tutaj aby ukryć się przed światem. Tutaj czas nie istnieje, wieki, epoki, to wszystko to samo...
Przychodzę tutaj by płakać duszą. Gubię się we wszystkich tych stronach zapisanych uczuciami. Głosami wszystkich tych osób, których nigdy nie poznałam. Moje serce otwiera się i słyszę jak mówią.
Oddycham. Zapominam siebie.
W tych momentach Meritxell jest bliżej niż kiedykolwiek.
Boli, słodkie ciepło jej wspomnień, które czuję na własnej skórze.




El momento ha llegado. Por fin ha llegado.
Y ya no hay vuelta atrás.

lunes, 24 de marzo de 2014

179 // llora

Llora el cielo. Llora el vidrio de mis ojos. Llora la sal.

Są takie chwile, kiedy nie można nic. Kiedy czas jest silniejszy. Idę w zwolnionym tempie, woda spływa z mojej głowy, moich włosów, moich oczu, moich rąk. Możesz to zobaczyć, podejdź. Wszystkie dni przeszłości są wewnątrz. Każdy podmuch wiatru i każda kropla tamtego ja.

Te dni, gdy człowiek jest tak przerażająco nieludzki, kiedy nie ma siły walczyć, bo już się poddał.

Kocham ją i martwię się. Tak jest w miłości. Los połączył nas właśnie po to, byśmy były dla siebie. W najbardziej surrealistycznych momentach jest moja a ja jestem jej. Obie idziemy w tym samym kierunku. Słucham i płaczę, pada deszcz. Dałabym ci to wszystko czego pragniesz, gdybym tylko mogła.

Czuję, że przegrałam to wszystko. Złamałam siebie.
Nie chcę już tak.

sábado, 22 de marzo de 2014

178 // tú eres mi patria

Hoy viendo la historia de aquella mujer me pude ver a mi misma reflejada en sus pupilas.

Jak można pozbyć się przeszłości? Jak zapomnieć o walce? Życie takich ludzi jak my jest wieczną ucieczką, przed ludźmi, przed prawdą i przed nami samymi. Staramy się stać niewidzialnymi, zniknąć, bo nie mówimy o sobie, nigdy nie mówimy prawdy.

To te lata ciszy, czasem kilka lat, czasem całe dekady, to, dlaczego nigdy nie tłumaczymy się z naszych podróży. Przecież to lubimy, tak jest wygodnie. Najprościej, jeśli nikt nie wie o kraju, o ojczyźnie, o walce...
Chcemy stać się tłumem, szarym kawałkiem wieloosobowości.

Już prawie zapomniałam o Katalończykach patrzących na mnie, obserwujących mnie, każdy mój ruch. Zakapturzone postacie, czarne, niezauważalne.

Kiedyś to łono wyda owoc, i owoc będzie pochodził z tego łona, będzie z nim połączony pępowiną, która będzie go karmiła. Próbujemy być ludźmi, studiować, pracować, zakładać rodziny, ale co noc śnimy o tym, jak pociągamy za spust. Lub jak ktoś pociąga za spust celując w naszą stronę.

Pewnej przeszłości nie da się wymazać, nie da się zapomnieć o tym, co przeżyliśmy. Nigdy już nie będziemy sobą i nie powiemy o nas nikomu. Tak trudno jest żyć w przebraniu, w masce, wiedząc, że nie można zaufać nikomu.
Y así permanecemos callados, solos, a veces resignados. Ya no queremos luchar, ya no podemos. La casa está tan lejos. ¿Dónde está nuestro país, nuestra patria?

Pamiętam jak rok temu czekaliśmy na pociąg na stacji María Zambrano. To tam rozstaliśmy się długim pocałunkiem. Puścił moją dłoń tak delikatnie. Nie oglądałam się za siebie, nie potrafiłabym, nie chciałam. Ruszyłam w stronę mojej matki, z podekscytowaniem i radością mijałam puebla w Kordobie, ojczyznę don Quijota, Guadalajarę, Zaragozę, Lleidę... Po dwóch latach wróciłam do Barcelony, jakby minął najwyżej dzień. Poznawałam każdy kamień mojego miasta płacząc z radości, ze wzruszenia. Miłość do niej ściskała mi serce. Jak nieodwzajemniona miłość do jakiegoś mężczyzny. Jak miłość niespełniona, niemożliwa, nieszczęśliwa. Nie chciałabym musieć wybierać, bo wiem, jaka byłaby moja decyzja.

Pamiętam nastolatkę w robotniczej czapce, z chustką na twarzy, jej pełne pasji oczy i pytam samą siebie: Gdzie teraz jestem? On sóc JO?

Això no és crisi. Se'n diu capitalisme.
29.10.2010

sábado, 8 de marzo de 2014

177 // una choni catalana

Que raro es oír a Alfons hablar español. Cada día aprendo algo nuevo, veo como el rollo este de la Universidad me abre los ojos cada vez más. Lo que aprendo allí es que no pertenezco a este mundo, soy una puta choni, una perra que quiere salir de fiesta, disfrutar de mi chico, pasármelo bien con el hombre que quiero. Solo tenemos una juventud, mi amor, sólo una, no más.
Doy vueltas y vueltas a ese verano, a todo lo que ha sucedido, lo que hice y no hice. A lo que soy y lo que quiero ser. Por qué tengo que ser una guerra, que una parte de mí siempre está luchando contra la otra, que yo misma no sé que es lo que soy.
No miento cuando le digo eso de la familia, que quiero que nos casemos, que tengamos hijos.
¨Un piso, un hijo, un perro...¨ - se ríe. Ríete, hijo. ¨Es lo que más quiero en la tierra¨ - le digo, podemos no hablar de ello, podemos hacerlo todo surgir. ¨Tú qué más quieres de mí?¨. Qué más quieres que haga, que diga, para que me creas que siempre he sido sincera contigo?
No te fías. Y yo soy demasiado árabe, según me dices.
No soy ni árabe ni nada, esta es mi media YO. Es que no sabes que eso no va a cambiar nunca.
No te es suficiente con todas estas mañanas que nos despertabamos abrazados, qué te miraba a los ojos con amor, que nos tocabamos con cariño abrazados en la cama? No crees en nuestras tardes que trabajábamos juntos, tan felices, cocinando paella? Las noches que sólo FUIMOS, los mil momentos que pasamos juntos, en los que el mundo desaparecía avergonzado, que no existía más que nosotros.

Me siento en el aula, pensativa, y no oigo nada, mirando la pared. No puedo dejar de pensar en cómo es posible que hayamos terminado así. En la nada... Me pierdo entre las asignaturas que aprobar, entre filosofía y lingüística estás siempre tú, y no pegas a nada.

No sé si aun puedo salvar lo que hay entre nosotros.
No sé si me puedo salvar a mí.

Sé que no soy lo que tú pretendes que sea. Sé que no pertenezco al mundo en el que me he encontrado. Tengo que aprender a vivir sola.

Nunca en mi vida había sufrido tanto como ahora. Nunca he amado así.
Pero mañana será un nuevo día. Y lo empezaré contigo.



miércoles, 5 de marzo de 2014

176 // "los íberos contra los romanos"

Ciepły luty, wietrzny wieczór w Cittavecchia.
Wolność. WOLNOŚĆ. WOL-NOŚĆ!
Ja z jego ojcem w samochodzie, patrzę w morze, wokół fruwają mewy. Beatus ille. My i natura. Chyba z milion razy powtórzyłam Ci już, jak bardzo kocham morze. Jestem w innej rzeczywistości, kocham koncept de la otra realidad. Moje ciało tak niesamowicie walczy o to by doświadczać, podróżować, poznawać - to silniejsze ode mnie. Podróż to ja, to światem żyję, z moją walizką pod pachą ciągle do przodu. Nie jestem znikąd, moją ziemią jest morze.

Wielki statek z Barcelony, włoska noc i ON. Mój, jedyny, idealny... Nie myślę - czuję. Biegnę i przytulam się z całej siły do bramy, nie mogę już nic zrobić. Wyciągam do niego ręce a on przytula się do mnie mocno, błądzimy dłońmi między barierkami ze stali. Raj na Ziemi istnieje.

Czas się zatrzymuje, nie spieszymy się, wszystko zawsze można zrobić jeszcze później. Utrzymuję długo jego szczęśliwe spojrzenie, jakby świat nie istniał. Kładzie dłoń na moim udzie, delikatnie muskając moją skórę, całuję go w każdą kostkę dłoni, kontempluję jego palce jak najcudowniejszy skarb.

Italia jest bardzo kapryśna, i taka urocza. Każda z identycznych uliczek wiecznego miasta, ten milion magicznych momentów w deszczu. Wino, słońce, nasza miłość, makarony, pocztówki z Koloseum, wspólne zdjęcia na Piazza Navona, antykwariat z książkami, koncert na placu świętego Piotra...Tutte le mie strade portano a Roma. Znaki są bardziej wyraźne niż kiedykolwiek a ja coraz głupsza i coraz bardziej ślepa. Nie wstydzę się przyznać, że się zgubiłam. Daję się nieść temu słodkiemu uczuciu wolności, dobijam do brzegu jak morska fala. Chłonę garściami dźwięki, obrazy, zapachy, odczucia...

Jesteś pomiędzy filozofią a literaturą, jesteś w katalońskim, w gramatyce... Każda sekunda ziemskiego raju ukrywa się w moich krokach, w powietrzu, które wydycham, tak niewyczuwalnym. Nikt nie wie, bo dla innych jesteśmy nikim. Z tym co czujemy, jesteśmy zawsze sami. Mam manię zapisywania, opowiadania moich historii gdzieś po kryjomu, niepostrzeżenie. Chciałabym, żeby cały świat mógł poczuć to co ja.

Chcę być jak wiatr, muskający znienacka Foro Romano. Chcę być morską falą dobijającą do plaży Barcelony, liściem palmy w centrum Malagi, czarnym kotem z Girony. Umieram, gdy nie doświadczam. Tak bardzo potrzebuję tego co niemożliwe, tak bardzo nie chcę zrezygnować.


Jeśli wszystko odchodzi, my tutaj zostajemy. Bo wieczność musi być właśnie taka.



jueves, 23 de enero de 2014

175 // país molt petit

Idę. Stąpam po lodzie - grubym, zimnym, nieprzeniknionym i niepokonanym. Wszystko dzieje się jakby w zwolnionym tempie, gdzieś poza mną, poza moją głową. Podążam za światłem, które jest na końcu tunelu, zupełnie nie wiedząc po co. Mi país es tan pequeño, consiste en mi cuerpo, lo limita mi piel. Mi país que lucha por la independencia y la libertad.
Nunca me perdonaré que algún día me he rendido en vez de luchar tal como me lo había jurado. He dejado el mar y me he ido, he volado y he ido a parar aquí, en estas tierras salvajes, frías, ajenas. Mi capital está helada, dormida, cubierta de nieve fresca.

Poddałam się, przegrałam, dałam zamknąć się w klatce. Nie wiem gdzie jest teraz mój umysł, moja dusza, moje uczucia. Szukają mojego ciała patrząc na Afrykę, czując słony zapach morskiej wody o poranku.

Jesień 2012, ja i plaża, samotna, nocna, ciepła. Wzruszają mnie fale dobijające do brzegu, miękkość piasku pod stopami.

- Eii, guapa! [Hej śliczna!] - usłyszałam okrzyk za moimi plecami i szybko odwróciłam się, zdumiona.
Andrea siedział na swojej Habanie, taki piękny, seksowny...
- Venga, sube! [Dalej, wskakuj!]
Szybko podbiegłam i wskoczyłam na motor. Objęłam Andreę mocno w pasie, tak, ze ledwo mógł oddychać. Byłam taka szczęśliwa, pełna emocji. Wydawało mi się, że jak tylko lekko poluzuję uścisk to od razu spadnę. Wtuliłam się w jego ramię z całej siły i palcami delikatnie głaskałam jego klatkę piersiową. Tęskniłam za nim, tęskniłam nawet jak wychodził na kilka godzin do pracy. Bez niego wszystko było takie bezbarwne, papierowe...
- Ma dove andiamo? [Dokąd jedziemy?] - zapytałam.
Odpowiedziała mi cisza. Zamiast mówić, Andre chwycił delikatnie moją dłoń, i przycisnął ją jeszcze bardziej do swojego ciała. Ruszyliśmy. Moje włosy rozwiewał ciepły wiatr, wokół było tak spokojnie. Tylko my i noc. Nasza Malaga. Zaczarowana, wyidealizowana, mistycznie piękna. W tę właśnie noc Malaga zamieniła się w naszą niewolnicę. Wszystko przestało mieć znaczenie, zupełnie jakby tej nocy zatrzymał się czas. Nic nie było ważne, tylko my i ta wspaniała chwila.

Przykleiłam się do jego wspaniałego, ciepłego ciała, czując każdy jego oddech, każdy ruch jego mięśni, podczas gdy wiatr grał najpiękniejszą na świecie melodię. Puściłam ręce i rozłożyłam je jak ptak chcący wzbić się do lotu, odfrunąć w stronę nieba. Rozpędzone powietrze muskało moje palce z niesamowitą lekkością. Droga, droga rozciągała się prosto przed nami. Niebo usłane gwiazdami, księżyc lśniący gdzieś daleko i ulica, palmy wokół. Przysięgam, że to właśnie wtedy poczułam, jakby Bóg Wszechmogący we własnej osobie zstąpił na ziemię by stanąć przede mną. Asomé esa responsabilidad y me afrenté a él repleta de esa armonía divina. Wstąpiłam do ziemskiego raju. To właśnie wtedy zamknęłam oczy dając się ponieść chwili. Osiągnęłam szczęście absolutne, tylko ja i wiatr, i on... Nic już się nie liczyło. Przysięgam, że to właśnie wtedy błagałam Boga by zabrał mnie z tego świata, żeby coś się wydarzyło... nie chciałam już nic, tylko, żeby ta chwila trwała wiecznie, żebyśmy nigdy nie dojechali do celu. Warto było przeżyć wszystkie te lata, każdy moment cierpienia i pustki by znaleźć się wtedy na jego starej Habanie, w tę jesienną noc. Byłam przekonana, że to właśnie dla tej chwili przeżyłam całe życie. To właśnie one mają sens - zwykłe, banalne, tak kurewsko proste chwile, które są nieskończonym szczęściem. To tym jest właśnie życie. Wolnością.

Było warto i jest warto, jeśli wciąż czuję tę wolność, pamiętam i wiem kim jestem. Zwykłą bandolera, kobietą ulicy. Banalną i kurewsko prostą. Kocham moją plażę, uwielbiam patrzeć na Afrykę gdzieś w oddali. Wielogodzinne, samotne wędrówki po uliczkach mojego miasta. Uwielbiam się gubić, iść przed siebie i słuchać poezji, którą dyktują mi morze i góry, wiatr, kamienne ulice miasta i liście palm. Wielbię nocne niebo, usiane gwiazdami, które pokazują mi drogę. I blady księżyc.

Viajes espontanéos hacia mí misma.


No hallarás otra tierra ni otro mar.
La ciudad irá en ti siempre. Volverás
a las mismas calles. Y en los mismos suburbios llegará tu vejez;
en la misma casa encanecerás.
Pues la ciudad es siempre la misma. Otra no busques -no la hay-
ni caminos ni barco para ti.
La vida que aquí perdiste
la has destruido en toda la tierra.
Constantino Cavafis

sábado, 11 de enero de 2014

174 // corre, corre...

Czas zaczął płynąć o wiele szybciej, rozlewa się, ucieka, biegnie... Szybciej niż kiedykolwiek wcześniej. Życie ludzkie to wszechświat, wielki wybuch po którym całość rozszerza się w stronę nieskończoności a czas ucieka coraz szybciej i szybciej. Nauczyłam się pokory, poczułam, że to nie tak, że jutro wszystko się nie skończy. Wizja patetycznego toposu Carpe Diem, który ma mobilizować do działania. Zawsze myślałam, że tak jest dobrze ale nie. Żadne ekstremum nie jest dobre i nigdy żadnego nie osiągniemy. Możemy biec na oślep, byle biec, ale czasem lepiej zatrzymać się i pomyśleć, podejmować konkretne działania z precyzją, opierając się na jakimś planie. Tego nauczyło mnie życie, nędza, którą sama sobie zgotowałam, przez niecierpliwość i która teraz jest tak daleko od mojego "ja". Nie dotrę do celu idąc na oślep.

Dziś w mieście poczułam to. To nie koniec trasy, to stacja przesiadkowa. Pewien element układanki, który jest niezbędny by złożyć ją w całość. Świat istnieje w naszej głowie i zawsze będziemy tym, kim wiemy, że jesteśmy. Daleko od barier, kultur, granic. Ja już wiem, że mam świat w moich dłoniach. Jest mój, oswojony, upragniony. Wszystko co udaje nam się przeżyć wzmacnia nas i uczy.

Pozostało wyznaczyć kolejne trasy, wziąć mapę i zacząć widzieć.
Historia teraz się rozpoczyna. Władam czasem, i nie obchodzi mnie co ma być przyszłością a co już było.

Czuję się tak podekscytowana, kiedy pomyślę o tym co jeszcze pozostało mi do przeżycia i co już zapisałam w tej historii, która jest jej kalką.

  • me romperé en pedazos
    estallaré
    vomitaré mis entrañas
    me comerán los gusanos
    se quedó solo un hoyo sin aire
    que es un montón de piedra
    un agujero grande
    sin fondo
    allí me pierdo
    chillando
    sin que me oiga nadie

  • entregaría todo el oro de la tierra
    por volver a sentir el calor de tu piel
    que seamos felices
    uno en dos como antes
    esas tardes triviales
    en alguna ciudad
    bailando al ritmo de tus latidos
    llegar al fondo de tu corazón
    tan solo hacerte sonreír
    hacerte sentir un poco más
    entregaría a mi misma por ser capaz de hacerte feliz
    convertirme en esa mujer que siempre quisiste tener
    daría mi sangre por poder atrasar el tiempo
    evitar suceder tantas cosas
    el sabor de esos charcos salados
    que inundan mi piel
    tan solo tú
    sólo tú
    que eres mi doble, haces que el mundo se llene de colores
    que el viento deje de soplar
    con una mirada tuya derrites todos los miedos
    y no hay más inseguridades
    el suave toque de tu pelo
    que calma mis dedos ardientes
    sedientos de ti
    quisiera poder guardar los momentos
    y ahora los volvería a vivir
    maldita sierva tuya
    de aquí hasta siempre
    esa parte de ti
    un musculo devorado
    aún vivo
    aún queriendo respirar
    bajo el mar
    ya
    un poco más
    un poquito
    imaginar
    que el mundo no es ese
    que es otro
    que no es igual
    que se puede modelar
    con los dedos
    que lo hicieron para nosotros
    no al revès

viernes, 3 de enero de 2014

173 // palabras encadenadas

Kiedyś po prostu usiadłam i pisałam. Zostawiłam wszystko to, co dotąd robiłam w przypadkowym momencie, bez żadnego wytłumaczenia. Czułam, że albo teraz, albo nigdy. Hiszpańskie słowa pojawiały się na papierze zupełnie bez mojej kontroli, jakby wbrew mnie, to po prostu się działo, toczyło. To, co byłam winna Meritxell. Nie myślałam o niczym, czy ktokolwiek będzie kiedykolwiek chciał ją przeczytać. Robię to tylko dla niej, dla Meritxell i już wiem, że to jeszcze się nie wydarzy.

Czasem myślimy, że życie mówi nie, kiedy tak naprawdę chce nam tylko powiedzieć "poczekaj".

[2013-12-29 00:57:22] Cornèlia:  poder estar un dia en barcelona
[2013-12-29 00:57:58] Cornèlia: yo cuando iba a polonia y estaba 2 horas en barcelona, en el parc de l'espanya industrial, era algo increiblemente precioso
[2013-12-29 00:58:12] Cornèlia: barcelona es una ciudad orgasmica
[2013-12-29 00:58:22] Cornèlia: no tengo palabras para describirla tanto es hermosa
[2013-12-29 00:58:59] Cornèlia: malaga no le llega ni a los talones
[2013-12-29 00:59:04] Cornèlia: ni toda andalucia junta
[2013-12-29 00:59:19] Andrea Mata: hombre ya
[2013-12-29 00:59:41] Andrea Mata: porque' solo has estado ahi
[2013-12-29 01:00:47] Andrea Mata: solo porque' te has criado ahi ehh
[2013-12-29 01:00:56] Cornèlia: puede ser que solo por eso
[2013-12-29 01:01:05] Cornèlia: pero igual, me encanta, cualquiera sea el motivo
[2013-12-29 01:01:17] Cornèlia: y girona, girona es una preciosidad
[2013-12-29 01:01:22] Cornèlia: una ciudad magica
[2013-12-29 01:01:41] Cornèlia: cuando vivia alli escribia un monton, estaba tan inspirada, me sentia como si las paredes me hablasen
[2013-12-29 01:01:56] Cornèlia: me vestia y pasaba horas perdiendome por el barri gotic
[2013-12-29 01:02:10] Cornèlia: tocando cada ladrillo de cada edificio como si fuera una perla
[2013-12-29 01:02:33] Cornèlia: el aire de girona es tan limpio, tan magico
[2013-12-29 01:02:50] Cornèlia: sientes las almas de toda la gente que habia vivido alli desde hace siglos y milenios
[2013-12-29 01:03:24] Cornèlia: y todo sin cambiar, el barrio viejo es igual que hace cientos de anos, como si el tiempo no pudiera con girona, como si el tiempo fuera nada
[2013-12-29 01:03:39] Andrea Mata: ya...
[2013-12-29 01:03:53] Cornèlia: cuando estaba alli no se ni como pero las palabras y los poemas salian de mis dedos como encantados
[2013-12-29 01:04:00] Cornèlia: creo que estaba embrujada, no se
[2013-12-29 01:04:08] Cornèlia: pero a veces hablaba con los gatos
[2013-12-29 01:04:15] Cornèlia: y me decian lo que iba a suceder
[2013-12-29 01:04:20] Cornèlia: y eso sucedia

To nie była moja decyzja. Tyle lat konsekwentnej walki o język polski, o to by dalej tworzyć tak jak wcześniej ale to nie ja decyduję. Ode mnie nie zależy nic, ja mogę jedynie spisywać jej słowa, a ona mówi jak chce, nigdy nie liczy się z moim zdaniem, to nie jest ważne. Ta historia ma zostać opowiedziana i to się wydarzy. Ja jestem jej nośnikiem, to ona wysłała mnie do Andaluzji, to ona sprawiła, że przeżyłam na własnej skórze jej własne życie. Rozumiem ją. Długie lata po tym jak po raz pierwszy ją zobaczyłam zrozumiałam co czuła. Nieważne czy potrafię pisać czy nie, nie ważne są moje piękne opisy, zgrabne sztuczki językowe. Ta historia ma powstać, ma zostać spisana, jest mroczna i cicha i tak skończy. Jak ona. Jak ja. Mamy jeszcze raz ją przeżyć. Razem.

[2014-01-03 02:44:45] Cornèlia: intento escribir pero es como si mis palabras fueran de papel
[2014-01-03 02:45:24] Andrea Mata: hombre escribe lo que sale eh
[2014-01-03 02:45:26] Cornèlia: que parezco un nino de 4 anos intentando describir una historia
[2014-01-03 02:45:39] Andrea Mata: da igual no le des mucha importancia ehh
[2014-01-03 02:45:55] Cornèlia: no voy a perder mas tiempo
[2014-01-03 02:46:14] Cornèlia: escribire cuando pueda, cuando vuelva a sentir y cuando pueda transmitir emociones como antes
[2014-01-03 02:46:24] Andrea Mata: antes cuando?
[2014-01-03 02:46:36] Cornèlia: en Girona, en Barcelona
[2014-01-03 02:46:59] Cornèlia: es donde empece a escribir esta historia y alli la voy a terminar
[2014-01-03 02:48:29] Andrea Mata: hombre que girona barcelona ehh
[2014-01-03 02:48:31] Andrea Mata: que dices ehh
[2014-01-03 02:48:50] Andrea Mata: en malaga no sentias emociones? eh
[2014-01-03 02:51:09] Cornèlia: si, pero esa historia la tengo que recorrer yo misma alli en esas mismas calles
[2014-01-03 02:51:17] Cornèlia: tal como la vivia Meritxell, paso a paso